Wat zouden wij vrouwen zijn zonder hen? Ik heb een handje vol. Alle vijf even dierbaar, alle vijf totaal anders, met ieder deel ik iets speciaals.

Neem nou Sel. Al 20 jaar mee bevriend. Sinds zij wat verder weg is gaan wonen, zien wij elkaar 2 maal per jaar een dag en praten we helemaal bij. En iedere keer gaat er iets mee naar huis wat mij herinnert aan Sel. Behalve de kunst van de weg kwijt raken is ze daar namelijk erg goed in: mij te adviseren als het om kleding gaat.

In m’n kast hangen ze naast elkaar: de kobaltblauwe bloes samen gekocht in Arnhem bij de Bijenkorf en het mooie zwarte tijdloze jurkje uit Utrecht. Vorig jaar 2 paar laarsjes in Amersfoort, op advies van Sel 2 paar: “ ’t is voor niks joh, doen!”

Vorige week ging de reis naar s Hertogenbosch. We ontmoeten elkaar op het station. We bekijken elkaar vanuit onze ooghoeken ” Je ziet er goed uit”, “Nieuwe bril?” ,“ Wat een bijzondere sjaal! “ We pakken de draad als vanzelf op. Koffie, wandelroute, lunchen met witte wijn, winkelen en onderhand babbelen we wat af. Over onze partners natuurlijk en andere vriendinnen, boek, film, de laatste roddels, ons uiterlijk, de gezondheid, de mode en onze zielenroerselen. En we lachen, want dat kunnen we, vooral om onszelf.

Aan het eind van de dag na een klein hapje bij de Mexicaan, weer naar huis met ieder een Bossche Bol van Jan de Groot in een plastic zakje. We omhelzen elkaar op het station en zeggen wat was t goe he wat is t toch fijn dat we elkaar hebben. Onder m’n arm de gloednieuwe suède loafertjes met glitter. Super trendy aldus Sel
Vriendinnen daar word je mooi van en sterk. Die houden je op de been.