Koffie

Koffie met appelgebak. Niet doen.

/ wiskeschrijft / Een reactie plaatsen

Appelgebak

Me toch weer laten verleiden. Koffie met appelgebak. Zondags verorber ik het met graagte. Het kopje koffie na de kerk met opgeklopte melk en vers appelgebak. Zelfgemaakt of van de bakker. Maar koffie met appelgebak langs de weg, tijdens een fietstocht of wandeltocht: ik raad het iedereen af. Niet doen. Ook niet laten verleiden door het woord je verse. Appelgebak in dat gezellige kroegje of knijpje, is namelijk bijna nooit vers en al helemaal niet lekker. Een dot slagroom erop uit een spuitbus maakt het er al helemaal niet beter op.

Zaterdag in Brabant toch weer gedaan. De goedlachse, vriendelijke jongeman met de zachte gee verzekerde me: nee van vanmorgen bij de plaatselijke warme bakker vandaan. Niet! Uit de fabriek! Koud, klef! En ook nog lauwe koffie! Zeg je er wat van? Het kwaad is al geschied. En die jongeman ach die kan er niks meer aan verhelpen. Niet meer doen dus. Appelgebak bestellen bij de koffie. Op je wandeltocht even bij de bakker naar binnen lopen en iets lekkers uitkiezen. In je rugzak een thermoskannetje met je eigen koffie. Een mooi plekje opzoeken uit de wind, in de zon, een bankje langs de weg, plasticje onder de billen en tussen de buien door slurpen en smullen. En dan weer welgemoed verder door weer en wind.

Vriendinnen

/ wiskeschrijft / Een reactie plaatsen

strman_05

Wat zouden wij vrouwen zijn zonder hen? Ik heb een handje vol. Alle vijf even dierbaar, alle vijf totaal anders, met ieder deel ik iets speciaals.

Neem nou Sel. Al 20 jaar mee bevriend. Sinds zij wat verder weg is gaan wonen, zien wij elkaar 2 maal per jaar een dag en praten we helemaal bij. En iedere keer gaat er iets mee naar huis wat mij herinnert aan Sel. Behalve de kunst van de weg kwijt raken is ze daar namelijk erg goed in: mij te adviseren als het om kleding gaat.

In m’n kast hangen ze naast elkaar: de kobaltblauwe bloes samen gekocht in Arnhem bij de Bijenkorf en het mooie zwarte tijdloze jurkje uit Utrecht. Vorig jaar 2 paar laarsjes in Amersfoort, op advies van Sel 2 paar: “ ’t is voor niks joh, doen!”

Vorige week ging de reis naar s Hertogenbosch. We ontmoeten elkaar op het station. We bekijken elkaar vanuit onze ooghoeken ” Je ziet er goed uit”, “Nieuwe bril?” ,“ Wat een bijzondere sjaal! “ We pakken de draad als vanzelf op. Koffie, wandelroute, lunchen met witte wijn, winkelen en onderhand babbelen we wat af. Over onze partners natuurlijk en andere vriendinnen, boek, film, de laatste roddels, ons uiterlijk, de gezondheid, de mode en onze zielenroerselen. En we lachen, want dat kunnen we, vooral om onszelf.

Aan het eind van de dag na een klein hapje bij de Mexicaan, weer naar huis met ieder een Bossche Bol van Jan de Groot in een plastic zakje. We omhelzen elkaar op het station en zeggen wat was t goe he wat is t toch fijn dat we elkaar hebben. Onder m’n arm de gloednieuwe suède loafertjes met glitter. Super trendy aldus Sel
Vriendinnen daar word je mooi van en sterk. Die houden je op de been.