Me toch weer laten verleiden. Koffie met appelgebak. Zondags verorber ik het met graagte. Het kopje koffie na de kerk met opgeklopte melk en vers appelgebak. Zelfgemaakt of van de bakker. Maar koffie met appelgebak langs de weg, tijdens een fietstocht of wandeltocht: ik raad het iedereen af. Niet doen. Ook niet laten verleiden door het woord je verse. Appelgebak in dat gezellige kroegje of knijpje, is namelijk bijna nooit vers en al helemaal niet lekker. Een dot slagroom erop uit een spuitbus maakt het er al helemaal niet beter op.

Zaterdag in Brabant toch weer gedaan. De goedlachse, vriendelijke jongeman met de zachte gee verzekerde me: nee van vanmorgen bij de plaatselijke warme bakker vandaan. Niet! Uit de fabriek! Koud, klef! En ook nog lauwe koffie! Zeg je er wat van? Het kwaad is al geschied. En die jongeman ach die kan er niks meer aan verhelpen. Niet meer doen dus. Appelgebak bestellen bij de koffie. Op je wandeltocht even bij de bakker naar binnen lopen en iets lekkers uitkiezen. In je rugzak een thermoskannetje met je eigen koffie. Een mooi plekje opzoeken uit de wind, in de zon, een bankje langs de weg, plasticje onder de billen en tussen de buien door slurpen en smullen. En dan weer welgemoed verder door weer en wind.