Nu niet weer over je moeder beginnen he, hoor ik u denken. Ik doe het toch. Dit weekend werd een historisch akkoord gesloten over het klimaat. Zal ik u eens wat vertellen. Mijn moeder heeft haar hele leven niet zo veel energie gebruikt als nodig was om al die congresleden naar Parijs te vliegen en te herbergen. Ik zet de  feiten over die klimaattopper avant la lettre even op een rijtje:

Nooit in een vliegtuig gezeten. Geen lange reizen met de auto. Vakantie in Ermelo, ons huis in Katwijk voor de schoolmeester en zijn gezin uit Ermelo. ’s Winters de achterkamer verwarmd, in de rest van het huis bloemen op de ruiten. Groenten uit eigen tuin, in de zomer zomergroenten, in de winter wintergroenten. Van de restjes heerlijke maaltijden in elkaar toveren.  50 Jaar dezelfde fiets, eens in de tien jaar een nieuwe winterjas. Nooit iets weggooien voor het tot op de draad versleten was. Kleding zelf maken, vermaken, verstellen. Sokken breien, sokken stoppen. Het water waarin de sla werd gewassen, gebruiken om er de plantjes mee te begieten. Het waswater gebruiken om de badkamer te soppen. Maar een keer in de week onder de douche en niet te lang, een paar dagen met dezelfde kleren, ach ik kan nog wel even doorgaan.

Het klimaatbeleid moet om na Parijs lees ik in de krant. Nee we moeten terug. Terug en minder. Terug naar sober. Naar minder.