Postbodes zijn zonder uitzondering vrolijke en optimistische mensen. Ga maar na, als je chagrijnig van aard bent hou je het niet lang vol in ons kouwe natte kikkerlandje. Je moet ook een goeie conditie hebben. Met zware fietstassen tegen de wind in trappen, dat doe je niet als je kortademig bent. En bovenal moet je met weinig tevreden zijn, want wat verdien je nou helemaal als postbezorger.

Mijn postbodes, een vrouw, twee mannen voldoen geheel aan het beschreven profiel. Het zijn hartelijke mensen.

Binnenkort krijgen ze er een taak bij. Ze moeten weer de ogen en oren van de wijk worden heeft de politiek bedacht. In Frankrijk zijn ze al zover. Daar kijkt de postbode om de deur of het nog wel goed gaat met madame Lebrun. Hij heeft haar post al een paar dagen op de vloer zien liggen. Ach problemen met het lopen. Verder alles goed? Anders even naar de dokter hoor!

Kan me er wel iets bij voor stellen. Ze zijn er geknipt voor. Hartelijk, niet veeleisend, beetje nieuwsgierig en ja ze komen iedere dag toch langs.

We moesten allemaal efficienter gaan werken. Wijkverpleegsters? Medische hulp. Nee geen praatje maken, daar ben je veel te duur voor. Huishoudelijke hulp?  Alleen schoonmaken, geen praatje!

Praatjesmakers zoals de kapper, de schoonheidsspecialiste, de fysiotherapeut, de concierge op school, de koster in de kerk, de receptioniste aan de balie,  de schoonmaker,  de agent, de kassiere in de supermarkt: zij zijn de warmte in de kou, de smeerolie in de individualistische samenleving. Dat hebben slimme beleidsmakers ook bedacht. Die hartelijke postbode mag weer terug naar zijn rol in de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Postbezorgen en tegelijkertijd een oogje in het zeil houden. Geef hem, haar dan ook een fatsoenlijk contract en een bijpassend salaris.