Nee he. Tik, tik, tik. Ja wel. Het regent weer. Het lijkt wel of het nog nooit zo vaak geregend heeft en zo veel. Juist dit jaar. Nu er hier een eindje verderop mijn huis wordt gebouwd. Het wordt iedere dag nat gemaakt. Mijn huis. Zucht. 

Ik schenk een kopje koffie in met opgeklopte melk en pak een roze koek. Mijn afspeellijst Ouwe Hits met “See me, feel me, touch me, heal me”, van de Who. Buiten razen auto’s over het natte asfalt. De laatste blaadjes wapperen aan de bomen in de tuin. Een koolmeesje aan een vetbol. En dan zie ik het. Ik loop naar buiten of ik het wel goed heb gezien. Ja ik heb het goed gezien. Zij staat in bloei. Eind vorig jaar kreeg ik haar van vriendin R toen ik mijn tussenhuis betrok. Jaren geleden was zij mijn steun en toeverlaat in barre tijden. Ze sprong me bij toen ik twee lastige pubers op moest voeden in mijn eentje. Als ze het me weer eens knap lastig maakten wees zij mij er op dat het een goed teken was dat ze zo vervelend waren thuis. Het betekent dat ze zich veilig bij je voelen. Ze durven zichzelf zijn. Wees er trots op, het zijn twee prachtige knullen.  Ze ging dan eten koken. De boodschappen had ze gehaald en betaald. Daarna gingen we televisie kijken en zetten we de muziek heel hard. Soms dansten we met ons allen door de kamer. Achteraf bezien waren het mooie tijden.

We hebben elkaar nooit losgelaten. Gister vierden we haar verjaardag in De Majesteit in Kampen. En vandaag zie ik die plant van haar, hoe heet die ook weer, in bloei. Vriendschap: Heart and shoulder.