De gymzaal is even geen gymzaal. Tafeltjes en stoeltjes staan strak in het gelid. Op de tafeltjes flesjes water, een appel, schrijfgerei, grote vellen papier. Aan de tafeltjes jonge mensen. Gebogen ruggen. Geconcentreerd aan het werk. Een meisje kijkt om zich heen, in de lucht, lijkt na te denken, zucht. Voorin achter een lange tafel een docent. Tussen de rijen een surveillante. Ze loopt geruisloos rond. Een vredige stilte.

Er wordt iets dichtgeklapt, een stoel verschuift, voetstappen. Daar loopt een jongen naar voren. Nu al klaar? De docent neemt papieren in ontvangst, kijkt ze door en knikt: je kunt gaan. De tas wordt opgehaald. Zachtjes loopt hij naar de deur, nagestaard door een enkeling. Zijn voetstappen zijn tot in de gang te horen. Dan wordt het weer helemaal stil. Als je goed luistert hoor je het geluid van pennen op papier, een kuch, een bladzij die omgeslagen wordt.

Examentijd. Nooit zijn die beweeglijke en lawaaierige pubers zo serieus, zo rustig, zo bij de les. Na veel of weinig of helemaal geen voorbereiding is daar het finale moment om te laten zien wat er allemaal is geleerd.

Nog een paar weekjes zweten en dan zwaaien de schooldeuren voor de laatste keer open. Daar buiten wacht het echte leven, de vrijheid. De schooljaren: Op een dag, heel veel later realiseer je je misschien wel hoe mooi die jaren waren, hoe onbezorgd, hoe vrij.