Tring! Altijd onder het eten, of als je net met wat anders bezig bent. De bel. Afgelopen zaterdag nog. En raad ‘ns, geen collectant, geen Jehova’s getuige, maar een politicus met een rood jasje aan. Of ik ging stemmen op 19 maart en wat ik er nou allemaal van vond van de politiek. Welaan, ik heb op dezelfde manier gereageerd waarop ik colporteurs en Jehova getuigen de deur wijs: vriendelijk, kort en duidelijk: geen belangstelling.

Het lijkt wel of de politiek ineens heeft ontdekt dat er hier ook mensen wonen. Een winkel, gesprekken op straat, aan de deur, buurtavonden, debatten, ingezonden brieven, bijdragen op Facebook, zelfs in het plat. Zonder uitzondering worden dit soort evenementen in de evaluatie samen gevat met de woorden: goede gesprekken gehad.

“We zitten weer aan tafel”, riepen de vertegenwoordigers van de ouderenbonden deze week in de krant.
Lekker naïef van die ouderenbonden en van alle mensen die de afgelopen weken “goede gesprekken” met politici hebben gehad.

Het is Verkiezingstijd, mensen. Straks zijn al die politici vooral met elkaar aan het bakkeleien. Goede gesprekken laat staan met elkaar, daar zijn ze niet zo goed in, hier in de gemeenteraad. Gaat u maar eens een keertje kijken en luisteren.

In verkiezingstijd is alles anders. Je zou wensen dat het altijd verkiezingstijd was wat dat betreft.
Ja, dat zou mooi zijn. Beloftes die worden ingelost, goede gesprekken van politici, luisterende politici onder het genot van een tas koffie. Maar je aan de deur lastigvallen op je vrije zaterdagmorgen: nee, dat dan weer niet.