Met carnaval trok mijn oom altijd een jurk aan. Hoge hakken, lippenstift, blonde pruik. Dansend en zingend over de Grote Markt. Echt een mooie vrouw werd hij niet maar wel mooi was dat je zag dat hij intens genoot in die rol. Later besefte ik dat hij eigenlijk het hele jaar wel in een jurk had willen lopen, maar ja… , dat konnie dan hoorde je er niet meer bij: buitengesloten.

Op vakantie in Tenerife drinken mijn buren op zondagmorgen gewoon een kopje koffie op een terras. Dat zullen ze in Nijverdal op het Henri Dunantplein echt nooit doen, want ja, dat kannie, dan hoor je er niet meer bij: buitengesloten. In de kantine van de voetbal worden altijd gore moppen verteld. Ik kan er niet echt om lachen. Eerlijk gezegd staan ze me gewoon tegen en zou ik er wat van willen zeggen. Maar ja, dat kannie, anders hoor je er niet meer bij: buitengesloten..

Wie bij de groep wil horen moet zich houden aan de regels van de groep. Belangrijk is niet wat bij jou hoort, maar dat wat bij de groep hoort. De groep geeft je leefregels, richting, je vindt er veiligheid, warmte en geborgenheid. Maar de keerzijde van die veiligheid en geborgenheid is de beklemming van het je voegen, je aanpassen.

Met carnaval mag het er even allemaal uit. Een mooie uitlaatklep. Dat is een paar dagen in het jaar. Daarna ga je het hok weer in. Je kunt ook altijd trouw blijven aan jezelf en dan maar voor lief nemen dat je er nooit helemaal bij hoort. Buitengesloten, maar van binnen vrij.