Het wordt tijd voor een Dolle Mina in de Zorg.

De decentralisatie in zorg en welzijn treft vooral vrouwen. In de sector waar de bezuinigingen gigantisch zullen zijn, en dat moeten zijn om de zorg betaalbaar te houden gaan vooral vrouwen dat merken in hun portemonnee. In het gunstigste geval kunnen ze voor een habbekrats aan het werk als een veredelde Alfahulp, anders als o zo gewaardeerde en geprezen vrijwilliger. Vaste baan? Volledige baan? Economische zelfstandigheid? Vergeet het maar.

Vrouwen werken nog steeds voornamelijk parttime. Jeroen Pauw beweert dat er geen boeiende vrouwen te vinden zijn voor zijn programma. De macht, de dienst lijkt vooral uitgemaakt te worden door mannen nog steeds. Foto’s van politici laten vooral mannen zien en opvallend: als vrouwelijke politici in de krant staan worden ze bijna altijd charmant lachend afgebeeld. Of luisterend. En nu dan in de zorg tienduizenden vrouwen terug achter het aanrecht. Vrouwenemancipatie terug bij af? Het lijkt er soms wel op. Hoe kan dat toch?

Het is niet hip om je sterk te maken voor de positie van de vrouw anno 2014. “Zeikwijven” zeggen vrouwen er zelf over. Feministisch maandblad Opzij verschilt niet veel van andere vrouwelijke Glossy’s als Linda. Vooral gericht op de intellectuele vrouw uit de middenklasse. De goeduitziende succesvolle vrouw in mantelpak. De Femke Halsema’s en Margriet van der Lindens: goedbetaalde banen, verre reizen, alles voor elkaar.

Wilhelmina (Mina) Drucker kwam uit de arbeidersklasse in tegenstelling tot Aletta Jacobs, de eerste vrouwelijke arts die streed voor het vrouwenkiesrecht, die uit de betere kringen kwam. Beide vrouwen hebben veel betekend voor de emancipatie van de vrouw in Nederland. Maar in de 60er jaren kozen de vrouwen niet voor niets juist de volkse Dolle Mina als boegbeeld. Een eenvoudige vrouw, wars van opsmuk, een grote mond en niet bang. De Dolle Mina in de zorg. Waar wachten we nog op?