In september werd ik geboren. Ik weet wel waarom. Ik weet wel waarom ik het licht opzocht in september. Het is het mooiste licht van het jaar. De zon staat niet meer zo hoog, schijnt niet meer zo fel. Een zacht vriendelijk licht dat door de bedauwde struiken schijnt. Beginnende herfstkleuren, flarden nevels boven het gras, spinrag dat schittert in de zon. Vochtige kruidige geuren. Wolkenluchten in grijzen en goud. Het heldere hemelse blauw.

Vanuit de veilige moederschoot de wereld in en dan je ogen openen, je handje voor de ogen want wat is het licht scherp. En als je dan een beetje aan dat licht gewend bent voorzichtig om je heen kijken en zien hoe mooi het licht is: het fluwelen strijklicht van september. Die wereld wil je wel in.

De stormen komen vanzelf wel.
En de bittere kou.
De striemende regen.
Het harde felle licht dat alles zo genadeloos blootlegt.
De hitte en de drukkende warmte.
En de onrustige wind.
Dat komt nog allemaal.

Maar om te beginnen, je eerste voorzichtige stapjes. Naar voren. In het licht: September!