Contact verloren.
Van de radar.
Spoorloos verdwenen.
Het toestel ligt waarschijnlijk op de zeebodem.

Die woorden kwamen dit weekend voorbij. Weer. Ze klonken bekend. We hadden ze eerder gehoord. En op dit moment opnieuw: Olievlekken en wrakstukken in zee zijn niet van de vermiste vlucht QZ8501 van AirAsia

De derde vliegramp in Maleisië dit jaar.
Behalve de neergeschoten MH17, waarbij alle 298 passagiers omkwamen, was in maart op onverklaarbare wijze vlucht MH370 met 239 inzittenden van de radar verdwenen. Het wrak is nog steeds niet gevonden. Geen enkele zoekactie leverde ook maar enig resultaat.

Gek dat met de huidige technische mogelijkheden een vliegtuig zo in rook op kan gaan vraag je je af. Met ons mobieltje kunnen we contact maken met wie dan ook waar op de wereld. De beroemde blackbox is in een dergelijke situatie ook van weinig waarde blijkbaar. Hoe kan dat?

Zo een geliefde verliezen is afschuwelijk. Dit jaar heeft het hele Nederlandse volk het van dichtbij meegemaakt. Extra zuur is het als je geen afscheid kunt nemen van de overledene. Deze dagen was te lezen hoe familieleden van omgekomen slachtoffers van de MH17 huilden van blijdschap toen hun geliefden waren geïdentificeerd. Al was het maar een hand, of een stukje stof, iets dat je kunt zien, aanraken. Zo belangrijk bij het verwerken van het verdriet.

Niet belangrijk genoeg voor de grote jongens van de luchtvaart. Want wist u dat wanneer dit een militair vliegtuig was overkomen de plek van de ramp hoogst waarschijnlijk onmiddellijk bekend zou zijn geweest? En dat de daarvoor benodigde apparatuur al sinds de 60er jaren door defensie wordt gebruikt? En dat er inmiddels technologische ontwikkelingen zijn die nog veel verder gaan? De zogenaamde “black box in de cloud” die exact aangeeft waar een toestel zich bevindt?
Met andere woorden wat er nu opnieuw is gebeurd was helemaal niet nodig. Commerciële vliegtuigen zijn niet met deze apparatuur uitgerust. Op de kosten zou het niet vast hoeven te zitten. Als de ontwikkelingskosten zijn gemaakt is het bedrag per vliegtuig te verwaarlozen.
Volgens de Daily Beast* heeft het te maken met de logge bureaucratie van de gezamenlijke luchtvaartmaatschappijen die na de ramp met de Air France Flight 44 in 2009 en de MH370 dit jaar niet in actie kwamen.
En daarom moeten nabestaanden verder met het verlies van hun geliefden zonder ook maar op een enkele manier weet te hebben van de plaats van overlijden. Geen stoffelijke resten. Geen enkele herinnering, geen kleinood, niets. Op de bodem van de Javazee.

*gegevens uit de Daily Beast van 28 december 2014