“Ik krijg een zonnebril”, vertelt het meisje achter de toonbank terwijl ze de doos in elkaar vouwt. Ze schuift de Moederdag taart behoedzaam in de doos. “Ja, ik had m zelf willen kopen, maar hij was me te duur. Nu krijg ik m toch. Mijn dochtertje kon het niet voor zich houden. Het is een hele mooie. Een Ray-Ban.” “Een Ray-Ban? Welke kleur glas? Groen?”

Toen de vader van mijn kinderen uit het leven verdween heb ik m nog heel lang bewaard. De Ray-Ban met groene glazen. Op vakantie in het Oostblok in de 70er jaren werden we er vaak op aangesproken. How much? Honderdduizenden zloty’s en zelfs dure dollars werden er voor geboden. Maar er was geen sprake van: de bril verkopen. Ik zag hem er zo graag mee. Met die zonnebril. En dan het liefst met khaki overhemd en roestbruine corduroy broek. Oh ja. Later werd die zonnebril het instrument om zich te verstoppen, zich niet te laten zien. Maar als je dat niet wist zag je een mooie man met een Ray-Ban. Waar is die bril eigenlijk gebleven?

Op Moederdag wordt de overheerlijke taart met smaak gegeten. In de tuin, want de zon schijnt uitbundig op Moederdag. De zoon die nu net zo oud is als zijn vader toen, draagt er ook een. Een Ray-Ban met groene glazen. Boven zijn bruine Chino broek draagt hij een blauwe spijkerbloes. Binnenkort is hij jarig. Zal ik hem een khaki overhemd kopen? Nee, nee. Nee geen goed idee.