In de nachttrein naar Zuid Frankrijk vertelde een medepassagiere over het mooiste eiland ter wereld. Porquerolles in de Middellandse Zee vlak onder de Franse kust ter hoogte van Toulon. Ze vertelde er zo beeldend over toen midden in de nacht zomer 1995, dat ik bij aankomst in Toulon er alles over heb opgezocht. Ook in de boeken werd de lof gezongen over het fraaie eiland. Op een vrije dag tijdens mijn studievakantie heb ik een tripje gemaakt naar Ile de Porquerolles. Het was waar. De vrouw had gelijk. Het mooiste eiland ter wereld.

Nog zo’n mooiste eiland ter wereld wordt beschreven door de schrijver Springer. Een eiland in de Grote Oceaan. Een eiland met een even bijzondere naam. Bougainville. Grandioos zoals hij het eiland beschrijft. Je bevindt je in de schaduw, je ruikt de zee, je hoort de golven, je voelt het warme zand aan je voeten. Je zou willen verdwijnen in dat gevoel van hemels geluk. Het paradijs.

En dan is daar Reunion. Het mooiste eiland ter wereld in de Indische Oceaan. Het eiland waar de grote liefde van keizer Napoleon Josephine de Beauharnais het levenslicht zag. Reunion. Een prachtige naam voor een wonderschoon stukje aarde. Dat juist daar de machtige zee iets teruggaf van de op raadselachtige verdwenen MH 370. De nabestaanden van de passagiers zijn al meer dan een jaar in razende verwarring. Wat? Waar? Hoe?

Zou het een troost kunnen zijn misschien dat in dit paradijsje een splinter, een schilfer van hun geliefde rust? Aangekomen op Reunion? Op de achtergrond het geluid van ruisende golven. De eeuwige cadans van terugtrekken en loslaten. Ik zou het ze willen toewensen, ze gunnen. Rust. Vrede. De troost van de wiegende zee.