Mijn buurman heeft sinds een half jaar een hoedje. Dat past wel bij hem. Hij is niet een doorsnee man. Hij draagt altijd zwarte kleren en een wit overhemd. Hij lijkt op Herman Brood. Hij is ook een soort kunstenaar. Hij werkt in de mediatheek van de scholengemeenschap hier in de buurt. Naast zijn baan houdt hij zich bezig met poëzie en kunstprojecten. Zijn kunstenaarschap vertaalt zich niet in wild en onbesuisd gedrag. Hij is serieus en beleefd, ja zelfs charmant. Sinds hij dat hoedje heeft, begroet hij mij als volgt: hij pakt met zijn rechterhand het hoedje van zijn hoofd, maakt er een zwaai mee naar rechts met zijn arm, legt zijn linker hand op zijn hart en maakt een buiging. Als hij haast heeft licht hij het hoedje kort op en knikt hij met zijn hoofd.

Ik weet sinds vorige week dat hij Leonard Cohen imiteert. In een radioprogramma hoorde ik voor het eerst “Anthem” van Leonard Cohen. De geinterviewde actrice vroeg om het nummer vanwege de gedachte “there is a crack in everything, that’s how the light gets in”. Ik was gefascineerd door de tekst en heb het nummer beluisterd en bekeken op you tube. Aan het eind van het filmpje zag ik Cohen buigen voor zijn bandleden en het publiek. Het hoedje even oplichten, de zwaai , de hand op het hart, de buiging. Net als mijn buurman.

En net als ik. Mijn kerstgroet: ik til mijn hoed op en zwaai, houd mijn linker hand op mijn hart en buig.