‘Ik wou dat je jezelf kon zien, met mijn ogen’, de mooiste liefdeszin die ik in mijn leven mocht horen*. Het maakte een onvergetelijke indruk. Ontroerde me. Het verwoordde hetgeen ik voelde. Alsof iemand me aangeraakt had op een plek die ik zelf wel vermoedde, maar waar ik nooit bij had kunnen komen; de ander wakker riep wat al mijn hele leven sluimerde in mij. Die ander die jou kan brengen waar jij zelf in je eentje niet kan komen. Dat is wat ware liefde is, de liefde is, denk ik. Als je verliefd bent kun je dat gevoel in al je vezels voelen: jij geeft me het gevoel dat ik besta, leef zoals ik bedoeld ben. Een thuiskomen.

In de mooiste liefdeszin* van Arthur Japin wordt min of meer hetzelfde gezegd met andere woorden. Ook Trijntje Oosterhuis zong het: Ken je mij, wie ben ik dan, weet jij mij beter dan ik. En dat lied is natuurlijk een moderne vertaling van Psalm 139: Dieper dan ik mijzelf ooit ken, kent Gij mij.

Gister op de familiedag sprak ik met mijn oudste neef. We hadden elkaar jaren niet gezien. We spraken over zijn overleden moeder, mijn oudste zus. “Toen ik u daarnet zag lopen moest ik aan mijn moeder denken. U lijkt zo op haar. Het gezicht. U loopt ook net zo, een beetje.. gebogen zo met uw hoofd”. Hij wilde krom zeggen, maar hij is een lieve neef, hij maakte er gebogen van. Ik rechtte onmiddellijk mijn rug, want ik wil niet krom lopen. Ik probeerde me voor te stellen wat hij had gezien. Wat hebben de ogen van mijn neef gezien? En hoe heeft hij daar naar gekeken?

Als je met liefde naar iemand kijkt is, zie je vooral wat mooi is en goed. Kun je met vertedering kijken naar iets wat minder geslaagd is in die persoon. Het kan zelfs een Schitterend Gebrek zijn. De titel van het boek van Arthur Japin waarin de mooiste liefdeszin uit de Nederlandse literatuur te vinden is. Volgens velen geen perfecte zin. “Er zijn zinnen die verrassender zijn en beter lopen”, aldus Trouw. Een schitterende gebrekkige zin.

* Onlangs ontdekte ik dat het de woorden waren van Diego Rivera, geliefde van Frida Kahlo.

*