Het is maandagmorgen. De eerste maandag van het nieuwe jaar. Buiten is het koud. Er valt natte sneeuw. Op de daken ligt een dun laagje wit. De laatste harde oliebollen zijn in de groene container gemikt. De kerstsspullen staan in twee kratten klaar om naar zolder gebracht te worden. Uitteruggeblikt. Vooruit. Voorwaarts. Ik staar naar een leeg blad. En nu? Wachten op wat er zich aandient? Of juist plannen maken? Discipline? Structuur?  Of loslaten? Maar zien?

Op de voorpagina van de krant zie ik een kop over een broos herstel van de economie in 2016. Een eindje verderop een foto met het onderschrift  ” een broos laagje sneeuw”. Een mooi woord: broos. Zo voel ik me ook een beetje. Kwetsbaar, broos. Ik staar naar een leeg blad.

De telefoon gaat. Een vriendelijke vrouwenstem zegt haar naam en vraagt me of ik weet wie zij is. Ik zeg dat haar naam  me vaag bekend voorkomt, maar dat ik er geen beeld bij heb. Ze legt me uit wie ze is. Ja zeker ik ken haar. Zij is een statige dame, ik zie haar regelmatig in de kerk. Ze complimenteert mij met iets wat ik heb gedaan. Het is aardig en lief wat ze zegt.