We komen voor de schrijfster Griet op de Beek. Maar die komt niet. Die is door haar rug gegaan. Pauline Broekema komt in haar plaats. Zij is ook schrijfster. Ze schrijft vooral over de Tweede Wereld Oorlog. Daarom mocht ze in 2013  op 4 mei de voordracht houden tijdens de Herdenkingsbijeenkomst in De Nieuwe Kerk in Amsterdam. Pauline Broekema is in de eerste plaats journaliste, tegenwoordig bij RTL, voor heen bij de NOS. Dat is te merken in haar voordracht. Zorgvuldig schetst ze de totstandkoming van haar boek Het Boschhuis over de fusillade in de oorlog van haar oom Pieter, de lievelingsbroer van haar moeder. Er vliegen veel namen, plaatsen en getallen door de lucht in het zaaltje tegenover de Koppelkerk in Bredevoort.  Feiten. Het kost me moeite het allemaal te volgen. Toch: het is goed toeven in het Bredevoortse. Door de open ramen zingen de vogels. In de verte is een kerkklok te horen en Pauline Broekema heeft ter illustratie een groot wit karton met een eigenhandig getekend geslachtsregister, hoera geen powerpoint! 

Na de pauze stelt een man een vraag over het motto van het boek. “Please don’t leave me”. Bas Jan Ader. En dan raakt Pauline Broekema op dreef. Ze vertelt. Over de kunstenaar Bas Jan Ader. Over de rode draad door het leven van haar moeder Joke. Verlaten zijn. Afscheid. 

’s Avonds zoek ik op internet naar de voor mij onbekende kunstenaar Bas Jan Ader. “Ode aan de schoonheid van de tragiek”, staat er boven een artikel over hem. “Alles is tragisch omdat de mens altijd zijn controle verliest over processen, over de materie, over zijn gevoelens”, wordt hij geciteerd. Als symbool voor die tragiek zag hij de val, in bijna al zijn kunstwerken verbeeld.

Please don’t leave me is zijn bekendste werk. Zelf verdween de zoon van  een gefusilleerde verzetsheld op 33 jarige leeftijd op mysterieuze wijze op de Atlantische Oceaan. Presumed dead, staat er op Wikipedia. In de mist verdwenen. Net als de moeder van Pauline  Broekema.