Chagrijnig van. Kwijt. Weg. M’n zonnehoedje. Een scheut van pijn ging door m’n buik, een misselijk gevoel toen ik het ontdekte. Zoals altijd als ik iets kwijt raak, waar ik aan ben gehecht. Ook kleine dingen. Ik heb ooit de vuilnisbak op zijn kop gezet vanwege een theelepeltje, mijn theelepeltje van thuis met de twee kaasdragers uit Alkmaar. 

Op weg naar de bus moet hij eruit gevallen zijn toen ik de paraplu uit mijn rugzak haalde. We waren op weg naar het beginpunt van een wandelroute. We waren in een goede bui. Dat zijn we altijd als we elkaar zien. Mijn vriendin in de grote stad en ik. We hebben zelfs liedjes gezongen: Drie Kleine Kleutertjes en Gij die alle sterren houdt. Dat ging heel goed. Mijn vriendin is zeer tekstvast. Ze kent die liederen van a tot z uit haar hoofd. Alle coupletten. Iets wat ik niet kan. Ik ben beter in de wijs. Samen komen we er dan prima uit. Het is heerlijk om samen te zingen tijdens het wandelen. Wat we wel gemeen hebben is dat we allebei geen kaart kunnen lezen. Zelfs de bordjes volgen is al een hele opgave. Ook deze keer hebben we dus weer kilometers omgelopen. Maar daar doen we niet moeilijk over. Het gaat erom dat we het met elkaar gezellig hebben in de buitenlucht. Maar dat hoedje. De stemming was wel even weg toen ik het ontdekte. Alles omgekeerd, de weg naar de bus twee keer gelopen. Zelfs in de  vuilcontainers gekeken. Niks, nada, weg hoedje. Vriendin haalde een hoedje dat ze “toch nooit droeg” uit de kast. Ook licht, ook 100% katoen, en misschien wel eleganter dan dat frommelhoedje van Nike van mij. Maar niet dezelfde kleur, net iets grijzer, niet zo apart, gewoon niet mijn hoedje.

Inmiddels hangt het nieuwe hoedje aan de kapstok. Loslaten. Afscheid. Time for a change. Misschien loopt er in de grote stad  wel iemand gelukkig te zijn met dat kekke hoedje van mij. “’t Is ons goed.”*
*Gij die alle sterren houdt in uw hand gevangen. Liedboek der kerken.   Ad den Besten