Het is misschien wel het mooiste stadje in Nederland. Bredevoort. Op deze zondagmiddag is er een Franse zanger. Een echte Fransman: Edouard. Geboren in een klein dorpje in de Bourgogne. “200 Inwoners inclusief katten en honden.” Al vele jaren in Nederland wonend. Lang was hij “de weg kwijt, ik haatte mijzelf”. Hij verdiende de kost als straatmuzikant in het Vondelpark. 10 Jaar geleden zwoer hij de alcohol af en nu zingt hij voor ons Franse chansons van Ferre,Ferrat, Brel, Aznavour en Piaf. Hij staat op een klein podiumpje in het Boekencafe in de voormalige Koppelkerk. Het is er bomvol. Stoelen en tafeltjes wat rommelig opgesteld, net als het publiek. Veel truien en wandelschoenen, twee grote Franse Herders tussen de tafeltjes. Dat kan hier. Een jonge vrouw met een naambordje op laveert behendig tussen de mensen door met een dienblad. Hij is leuk, Edouard, hij vertelt leuk en hij zingt ook nog mooi. Het is een feest. Als hij Halleluja van Cohen aanheft zingt de hele zaal mee, ingetogen, laag. Laaiend enthousiast en ook de zanger zelf is onder de indruk. Bij het naar buiten gaan wordt het laatste lied Vivre,  Laat me, van Ramses nog hardop gezongen. Vrolijke stemmen van blije mensen klinken op in het kleine stadje waar de zon nu onder gaat. 

Een welgestelde heer heeft de voormalige kerk opgekocht. Er was sprake van appartementen, maar het is een klein museumpje geworden met in een van de zaaltjes het Boekencafe waar lezingen worden gehouden en culturele activiteiten. Ik heb niet vaak de mensen zo opgetogen uit de kerk zien komen.