een soort van blijven

Gister kwam er een berichtje van een paar jaar geleden tevoorschijn op mijn facebookpagina. Met naam en toe naam werd ik toegesproken: Wil wij geven om jou en de herinneringen die je hier deelt. We dachten dat je het leuk zou vinden om terug te kijken op dit bericht. Ik las het berichtje en herinnerde me dat het had te maken met mijn liefde voor de stem. Ik houd van lage vrouwenstemmen. Marianne Faithfull bijvoorbeeld. Of Marlene Diettrich. En Kitty Courbois. Zij overleed in 2017. En naar aanleiding daarvan schreef ik een stukje. Kitty Courbois was net als ik een bewonderaar van de dichter Hans Lodeizen. Lodeizen heeft heel wat gedicht over weggaan en verlaten. Hij zegt dat iemand je eigenlijk nooit kan verlaten en op een of andere manier toch altijd bij je blijft. In haar column van afgelopen zaterdag in de Volkskrant beschrijft Eva Hoeke het als “de schrijnende aanwezigheid van afwezigheid”. Zij doelt daar op het gemis van van haar vader de Boogie Woogie pianist Rob Hoeke. Rob Hoeke kwam tijdens zijn militaire dienstplicht in Tilburg regelmatig in het Protestants Militair Tehuis aan de Olijfstraat, waar mijn ouders beheerders waren. Rob speelde daar altijd hetzelfde deuntje op de piano. Af en toe hoor je het nog wel eens op de radio. Ik herken het dan direct. Ik zie hem dan voor me. Hij zag er geheel anders uit dan de andere jongemannen van de Aan en Afvoer Troepen. Hij had ellenlange gesprekken met mijn moeder. Dat herinner ik me. Ook een soort van blijven zou je kunnen zeggen. Zijn stem kan ik me niet herinneren. *

KITTY COURBOIS

5 Jaar geleden zag en hoorde ik haar voor ’t laatst. In Concordia. In Enschede. “Courbois, parels van poëzie”. Kitty Courbois. Nog net zo mooi als vroeger. Nee mooier. Met rimpels en een beetje slordig het haar, iets afwezigs en droevigs in de ogen. Sterk en kwetsbaar. Ultieme schoonheid. Een jongen, een vrouw. En de stem met de zachte geee, de stem die je uit duizenden herkent. Laag, hees, zwoel.

Ze las Szymborska Einde en Begin, het Lamento van Campert, Het carillon van Ida Gerhardt. En. Hans Lodeizen: