Drie keer. Drie keer kwam het langs. Het lied van Cat Stevens. Vrijdagmorgen in een bijeenkomst in Zwolle. Op de vraag: welk lied is je het liefst? Ik zou honderd liederen kunnen bedenken die ik mooi vind, maar op dat moment was het dat lied dat me te binnen schoot. Gisteren in de Singelkerk in Amsterdam waar Gerdi Verbeet haar Preek van de Leek* hield. Ze begon met dit lied. En vanmorgen op mijn ochtendwandeling over het Javaeiland in het oostelijk havengebied in Amsterdam, kwam het lied spontaan in mijn gedachten. 

Ik lees de woorden van het lied in de liturgie van de Preek van de Leek nog eens na. In het Engels.

Mine is the sunlight, mine is the morning, born of the one light Eden saw play. Praise with elation, praise evry morning God’s recreation of the new day.

Gerdi Verbeet gelooft niet in God. Ze eindigde haar Preek swingend op de preekstoel met Aan de Amsterdamse Grachten. Haar overleden ouders zitten op haar schouders, haar moeder rechts, haar vader links. De morgen die aanbreekt zal bij haar een ander beeld oproepen dan bij een gereformeerd meisje uit Katwijk. Het gevoel dat het lied oproept is universeel: dankbaarheid, blijdschap, ontroering, verlangen. Hoop. 

* Preek van de Leek is een initiatief van de Protestantse en Doopgsgezinde kerken in Amsterdam. Mensen die in de samenleving van zich hebben laten horen beklimmen de preekstoel. Gelovig of niet, geen preekervaring. Met de inbreng van hun persoonlijke ervaringen en het kiezen van een Bijbeltekst drukken zij hun stempel op de dienst. Op de zondagen in november, in de Doopgsgezinde Singelkerk in Amsterdam.