Kijk je uit meisje? F schuifelt behoedzaam verder langs de uitgestalde stoelen op het terras. Aan haar arm haar bejaarde vriend. Ze zijn al jaren samen. Nee ze wonen niet samen. Daar moet ze niet aan denken. Hij over de negentig, zij er net onder. Wat ik vond van metoo. “Mannen denken altijd maar dat ze je aan je mogen zitten. Wat dacht je dat ik meegemaakt heb, vroeger toen ik in Rotterdam bij de NRC werkte. Hou op”. Ik schat zo in dat een man het geen tweede keer zou proberen. F is ook nu nog een pittige tante. 

Ik  kijk ze na de twee lieve oude mensen en stap op de fiets. Het is een zonnige herfstdag, een dag voor een tocht langs de Regge. In mijn eentje. Het valt me op dat het vooral mannen zijn die alleen fietsen, oude mannen vooral. Het valt me op dat dat me nu opvalt. Alleen fietsen heeft een andere betekenis gekregen.

In de afgelopen week heb ik het er natuurlijk over gehad. Metoo. Om er al pratende achter te komen dat het jou en mij is gepasseerd, meerdere malen. En dat ik het heb gezien en meegemaakt in mijn omgeving, in mijn werk. En dat standaard de reactie was: maar dat wist iedereen toch? En dat daarna alle verhalen los kwamen. Daarna pas. Dat schaamte en schuld het gevoel is van degene die het overkomt. Niet van degene die het doet. De Fjes van de wereld slaan gelijk van zich af, de anderen overkomt het voor ze er erg in hebben. Verlamd, omdat vluchten of vechten geen optie is. De slachtofferigheid in de hele discussie staat me tegen. Ook het feit dat je geen kritische vragen mag stellen. Maar wat is het goed dat het er uitgebreid over gaat nu. De hoogste tijd om eens goed in de spiegel te kijken.