Zij was een beauty. In de stad werd zij miss Stad genoemd. Ze trouwde met een leuke vent. Net zo mooi als zij. Een knap stel. Intelligent, kunstzinnig, gevat, geslaagd, humor. Gewild en benijd. Twee zonen. En iedereen keek vol bewondering naar dat schattige gezinnetje. Een plaatje. 

Toen kroop er iets in. Aan de buitenkant zag het er nog mooi uit. Maar. Achter de deur woedde een stille oorlog. Het lelijkste wat er in zat haalden ze uit elkaar naar boven. Wolven. De stilte als wapen. Elkaar doodzwijgen. Een slaande deur. Stekelige opmerkingen, blikken, in gezelschap. 

En toch kwam er nog een jongetje. Een nakomelingetje. Een laatste uiting van liefde die er ooit was, of misschien nog wel was, maar zoek geraakt. Het jongetje was haar oogappel, haar lieveling, haar alles.

Het jongetje werd een man. Het vrolijke kind veranderde in een zoekende, dolende mens. Zij zag het en zocht hem, maar kon hem niet vinden. Als zij belde nam hij niet op. Zijn deur was dicht. Zij schreef hem iedere week een kaartje met lieve woordjes. Hij schreef nooit terug. Hij was altijd in haar gedachten. Een zware steen in haar buik. Hij stierf onder erbarmelijke omstandigheden. Ze huilde voor het eerst en voor het laatst in haar lange leven. Maria. Mater Dolorosa. 

Vastentijd 2018 Het lijdensverhaal als bron van inspiratie. 26/2 Zie de mens. 5/3 Verraad. 12/3 Erbarme dich.

Foto van Nina Simone