De woninginrichter was blij met het jonge stel uit het westen des lands. We lieten ons helemaal meeslepen in zijn fantasieën. En eerlijk is eerlijk het resultaat mocht er wezen. Net als de rekening. Oranje vloerbedekking en bruine vitrage met een beige voering. En in de achterkamer Ploegstof gordijnen. Ze waren prachtig. Het stond geweldig. De gordijnen gingen mee naar het nieuwe huis in 1976. Er werden nieuwe bij besteld voor de lange ramen. Weer waren ze blikvanger. Bij een volgende verhuizing verdwenen ze in een plastic zak. Ze vermaken voor de slaapkamers was niet gelukt. Volgens de dames van het atelier viel de stof uit elkaar. 

En nu kwamen ze te voorschijn bij het opruimen van mijn tijdelijke woning. Heb ze meegenomen naar mijn nieuwe huis aan De Tuinen in Nijverdal. Om even te gebruiken als tussenoplossing  nu er nog geen raamdecoratie is. Ik heb ze gewassen en opgehangen. En ik viel even helemaal stil. Mijn mooie ouwe trouwe ploegstoffen gordijnen van bijna 50 jaar oud. Wat staan ze mooi! Wat zijn ze nog mooi. Hoezo uit elkaar vallen? 

Op de plek waar ik nu woon lijken heden en verleden bij elkaar te komen, iedere keer weer. Ooit zijn wij hier als jong stel in Nijverdal begonnen aan de overkant in de Bouwmeesterstraat bij mevrouw Heinstman in de kost. Maar het is ook de plek waar Joop Aal, de onnavolgbare, onvergetelijke badmeester van het Ravijn ooit opgroeide. En dat is de opa van mijn kleinkinderen. De opa die op de begraafplaats ligt tegenover hun andere opa, de vader van mijn kinderen. 

Zaterdag was ik met kleindochter Anna op de begraafplaats aan de Ninaberlaan. Ze huppelde vrolijk over de paden. En dat is begrijpelijk. Het is een mooie begraafplaats. Ze vertelde honderduit en vroeg van alles. Dingen die anderen me nooit gevraagd hebben. Zij vroeg het allemaal wel. Toen we weggingen vroeg ze: en waar is opa Ron nu oma? Ik zei dat ik het niet wist. Misschien in de hemel? En wat hij daar dan deed? Vissen misschien? 

Het onweert in Nijverdal. En het regent. Met bakken komt het water uit de hemel. Als de laatste bui is weggedreven, gooi ik de ramen open. Ik adem de frisse schoongewassen lucht naar binnen. Vogels fluiten. Ik kijk omhoog. Wolken drijven voorbij. Stukjes blauw. Wat voel ik me thuis hier op deze plek in mijn mooie nieuwe huis. Alles is met elkaar verbonden. Niets gaat verloren.