We gunden het haar best. Tenminste dat zeiden we. En dat meenden we ook wel. Echt wel. We waren zelfs wel trots op haar. Echt wel. Maar. Ergens onderhuids. Diep van binnen. Was ook dat andere gevoel. Zij wel. Waarom ik niet? Waarom wij niet? We zeiden het niet hardop, eerst niet. Maar toen we naar huis fietsten maakte iemand een grapje, dat net niet echt grappig  was, nee een beetje gemeen zelfs. En toen we een biertje op hadden gingen we al luider helemaal los. Roddel, jaloezie, achterklap. Het deugde niet, dat wisten we wel. Maar ja. De ketting was gebroken. Ons clubje kapot. Het duurde even voor we onze kinderachtige jaloezie achter ons konden laten. En jaren later zeggen we allemaal: raad eens met wie ik in de klas heb gezeten? 

Voor de winterstop speelde Ajax de sterren van de hemel. Heerlijk om te zien. Een team dat de bal vloeiend over het veld jaagt. Tik tak, ping ping, boem. Voetbal om van te genieten. Ja. En toen. De transfer van Frenkie de Jong, het supertalent dat door Ajax voor 1 euro van Willem Twee werd gekocht voor 75 miljoen naar Barcelona. Arme Erik ten Hag. Ga er maar aan staan als één van je jongens zo een mooie mantel krijgt omgehangen. Hoe houd je de boel bij elkaar? Ja ze gunnen het hem van harte, ze zijn trots op hem. Maar. De ketting is gebroken. Het clubje kapot. Geen team meer. Afgelopen zaterdagavond op het kunstgras van Heracles in Almelo. 1-0. Stuurloos. Uit elkaar gedreven.