” En wat voor boompje of struik wil je voor?” Mijn tuinman zat met een kladblok aan tafel en vroeg door.  “Wat is je favoriete boom?”. Ik was wel een beetje uitgedacht over tegels, plantjes en struiken. Het duizelde me na een paar uur boven de ontwerpschets van de tuin achter mijn nieuw te bouwen huis.  Waar alles moest komen te staan en wat dat allemaal moest gaan kosten. Als hij iets voorstelde zei ik steeds vaker: “doe maar lijkt me prima”,  Maar toen hij over de boom begon was ik er weer. Helemaal wakker. Mijn favoriete boom is de krent. Een krent om precies te zijn. Hij staat op de Noetseler heide en ik fotografeer hem ieder jaar wel een paar keer. In de winter in de mist, in de lente in bloei, in de zomer met de blauwe bessen, in de herfst met de rood en geel verkleurde bladeren. Ik heb er een gedicht over geschreven. En als ik een wandeling ga maken loop ik er langs. Ik volg hem al 45 jaar minstens. Dat weet ik zo precies omdat ik een foto heb van de boom waar je mij ziet met mijn oudste zoon van een half jaar op de arm. Ik weet ook wanneer hij in bloei staat. Half april, rond de verjaardag van mijn jongste zoon.

Er staat dus een Amelanchier lamarckii in mijn tuin. Sterker nog: er staan er drie. Een voor en twee achter. Die twee achter zijn cadeaus van attente vrienden die mij wilden verrassen met mijn geliefde boom. Aan de boom voor hangt het kaartje nog: herfstkleur: geel, oranje, hoogte: 3-5 m, licht: zon halfschaduw, bloeiperiode: april, mei. Van dat laatste trekt de Amelanchier lamarcki zich niets aan. Het is vandaag 11 maart en de knoppen staan op springen. Op de verjaardag van zoon gaan ze niet wachten. De natuur trekt haar eigen plan. Na een paar warme bijna zomerse dagen maakte de natuur drie passen vooruit. Vandaag jaagt de wind weer door de straten, regent het met bakken uit de hemel. Is het guur en koud. De krent wappert mee met de maartse buien. Alles willen we beheersen, regelen, corrigeren. Niet doen. Kijk naar mijn krent. Aanpassen, meebewegen, je voegen naar de omstandigheden en ondertussen rustig doorgaan. That’s the way. 

Foto 2 mei 2012 Bouke Meindersma