Marta heet ze. Marta Vieria da Silva. ” Pele in een rok”. “De koningin van het voetbal”. “s’ Werelds beste voetbalster”. “6 Keer beste voetbalster van het jaar wereldwijd”. “De best betaalde voetbalster” “Een legende”. “Een leeuwin”. 

Ooit werd ze provinciaaltje genoemd. Bicho do mato.  Opgegroeid in een eenvoudig dorpje Dos Riachos op het platte land van Brazilië. Toen ze een baby was verliet vader het gezin. Moeder voedde haar 4 kinderen alleen op. Nou ja wat er aan tijd over bleef naast al haar werkhuizen en baantjes om haar kinderen te eten te geven. Marta groeide op in de straat, waar ze voetbalde met de jongens. Die wilden haar er wel bij hebben, want ze kon het en ze was fanatiek. Als haar moeder werd aangesproken omdat ze voetbalde met de jongens, zei haar moeder: “Laat haar toch”. Marta zegt over haar moeder in een brief aan haar jongere zelf: “Hoewel ze veel weg was. Ze was er. Altijd. Altijd was ze er als iemand in mijn  omgeving het me lastig maakte”.

Het provinciaaltje zal het ver brengen ondanks alle weerstand. Sterker de weerstand maakte haar alleen maar strijdlustiger. Ze werd een warm pleitbezorger van het vrouwenvoetbal, gendergelijkheid, vrouwenemancipatie in het algemeen. Gister droeg ze het stokje over aan de jongere garde. Met haar 33 jaar is ze oud in het team van As Canarinhas. Ze richt zich rechtsstreeks tot de jongere garde: nu zijn jullie aan de beurt, trainen, keihard werken en niet te snel ontmoedigd raken. Misschien huil je in het begin, maar uiteindelijk zul je lachen. 

Ze sprak de woorden gisteravond nadat ze had verloren van Frankrijk in de verlenging. Met opgeheven hoofd verliet ze het veld. Met mooie woorden. En rode lippenstift. 

Bronnen: Wikipedia en NRC