Je zou ze. Zondagmorgen Doktersbos. Blikjes, chipszakjes, witte zakdoekjes, doppen, flesjes. Gewoon zo langs de weg, de afvalbak er vlak naast. Een spoor van afval. Weekendafval. Wat is er zo moeilijk aan het in de bak te doen? Hiervoor in het parkje staat een bankje. De jongelui ontmoeten elkaar daar. Soms hebben ze muziek aan, ze kletsen met elkaar, roken en eten en drinken. Als ze weg zijn ligt de grond bezaaid met sigarettenpeuken, kauwgum, blikjes en stukjes papier. Ook hier de afvalbak op handafstand. Irritant. Toen ik op de scholengemeenschap hier in Nijverdal werkte was de aula na de pauze één grote afvalberg. Wat we als school ook probeerden; acties; voorlichting, er was geen kruid tegen gewassen. Het is niet sexy om als jongere je rotzooi achter je op te ruimen. Ik weet dat het een fase is die over gaat. Op een dag vraagt die jongen die een slaapkamer had als een vuilnisbelt, of je je schoenen uit wilt doen omdat ze net nieuwe vloerbedekking hebben. En die jongen die altijd te laat kwam en nooit zijn huiswerk maakte houdt dezelfde preek, die jij ooit afstak nu tegen zijn zoon. Het komt goed. Jongeren hebben tijd nodig om zich af te zetten, onuitstaanbaar te zijn. Het gaat over, zei ik vaak tegen ouders die teneinde raad aan mij vroegen wat ze toch moesten aanvangen met die puber thuis. 

De jeugd. Achter die grote mond, dat oervervelende gedrag zit een mens, een kind op weg naar de volwassenheid. Meestal zit daar een klein hartje in. Een onzeker wezen, zoekend, tastend. Jongeren zijn vaak eenzaam. In hun eentje. In de groep. Ook nu. Talitha Muusse, millenial-expert vertelde vorige week op tv dat in de Coronatijd de depressiecijfers onder jongeren verdubbeld zijn. Zij pleitte voor meer aandacht aan jongeren in deze tijd. En dat uitgerekend op de dag dat ik een privé berichtje vind in messenger. Een vrouw schrijft: 

Ik heb al een paar dagen lopen denken om iets te schrijven op Facebook over onze jongeren. Onze ouderen krijgen die aandacht wel, vind ik. De jeugd heeft nu niks: niet uitgaan, weinig contact, er wordt als het ware een jaar van hun jeugd afgepakt. En dan ook nog alle negatieve dingen die ze te horen krijgen. Mijn ervaring is juist dat ze heel erg met de de ouderen rekening houden, in de winkels en op straat. Zou jij er geen stukje over willen schrijven? 

Dit is mijn antwoord: Dat wil ik graag doen. Want ik vind dat ook, ik vind ook dat jongeren veel in moeten leveren. Voor een jongere is het nog veel moeilijker om toe te geven dat je eenzaam* bent. En alleen. 

Laten we ophouden af te geven op die lastige jeugd. Laat ze maar komen met hun grote mond en hun lastige gedrag. We ruimen die rommel wel even achter ze op. Ze hebben het recht om jong te zijn. Jong en onbezonnen. Zorgeloos. Vrolijk. Vrij. Samen. Met elkaar. 

*Zie op twitter: @Bryan Vreysen #eenzame jongeren en @Join us