Ik noem hem een meneer, geen oud mannetje. Ik weet niet precies waarom, maar het is vooral zijn kleding en ondanks zijn sterk gebogen rug heeft hij toch iets statigs. Hij zou wel directeur geweest kunnen zijn of een hoge meneer in de fabriek. Nu is hij oud en krom en loopt hij achter een rollator.

Voetje voor voetje beweegt hij zich voort. Af en toe stopt hij. Hij kijkt even in het rond of omhoog. Dan gaat hij weer verder. Behoedzaam volgt hij het licht slingerende pad door het parkje. Als het mooi weer is heeft hij een moderne geruite blouse aan. Als het koud is een sportief groen gewatteerd jack. Want hij loopt iedere dag. Weer of geen weer. Hetzelfde rondje. Vanuit zijn appartement in het centrum over de Grotestraat. Rechtsaf bij de stoplichten de Joncheerelaan in en vervolgens rechtsaf het Leo ten Brinkepark* in. Als het warm is gaat hij soms even zitten op het bankje vlak voor mijn huis. Ik zie hem dan heel voorzichtig opstaan en verder lopen.

Daarna komt het gevaarlijkste onderdeel van zijn ommetje. Hij loopt het gras in en manoeuvreert heel zorgvuldig zijn rollator door het gras, over de stoeprand de straat op. Zo kan hij meteen rechtsaf de Meyboomstraat in en bij de bloemenwinkel nogmaals rechtsaf richting zijn appartement.

Zaterdagmiddag kijk ik samen met kleindochter naar de gevaarlijke actie. Het meisje heeft de deurklink al in haar handen om er naar toe te lopen en te helpen, maar dat is niet nodig. Het gaat goed zoals het iedere dag goed gaat. We halen opgelucht adem. Wat een dappere meneer.

* Uit de serie Voorbijgangers in het Leo ten Brinkepark (1)

Meer over de serie? Scroll naar beneden en klik de groene pijl aan