Ze is een meisje met een dubbele achternaam. In haar milieu heet een gebakje een taartje. Ze is intelligent, ziet er goed uit, heeft humor, is daadkrachtig en een doorzetter. Ze wil het beste voor haar kinderen en houdt graag alles onder controle. In haar werk in de sociale advocatuur niet anders. Ze zou heel gelukkig kunnen zijn, want ze heeft alles mee zou je zeggen. Maar niets van dat alles. Ze verstaat de kunst om iedereen tegen zich in het harnas te jagen, precies het verkeerde te zeggen en te doen en op het verkeerde moment ook nog. Het gevolg is dat ze iedereen van zich af duwt en daardoor stik eenzaam en doodongelukkig is en naar de fles grijpt. Binnen in haar woedt een orkaan. Een orkaan van boosheid. Van verdriet.

Merel uit Oogappels, je had haar al herkend. Op de sociale media wordt de lof gezongen over de fantastische acteerprestatie van Malou Gorter als Merel Larooi van Voorst. Op Twitter stelde iemand voor een fanclub voor haar op te richten.

Ik word gelijk lid als die fanclub er komt. Want Merel heeft ook mijn hart gestolen. Ook ik heb vorige week woensdag een traantje gelaten toen ze op de bijeenkomst van de AA haar onmacht uitschreeuwde: ik wil dit niet. Toen ze brak. Ruim een miljoen kijkers waren er getuige van.

Waarom valt iedereen voor Merel? Omdat er ook een druppeltje Merel in ons zit? Woede over van alles en nog wat, omdat het niet gaat zoals je zou willen? Omdat je een fles niet open krijgt of omdat de trein te laat is? Woede. Verdriet. Omdat je lief is weggelopen. Omdat je kind weer iets doms heeft gedaan. Omdat iemand sterft die nog zo jong is. Omdat kinderen uit huis worden geplaatst. Omdat energiebedrijven megawinsten halen terwijl andere mensen hun energielasten niet kunnen betalen. Om alle onrechtvaardigheid in het leven, in de wereld. En dat je uit zou willen schreeuwen: ik wil dit niet.