Winnen en verliezen wisselden elkaar af in een zinderende finale. Net toen ik dacht dat het klaar was begon de wedstrijd pas echt. Het is lang geleden dat ik zo van een voetbalwedstrijd heb genoten als zondag 18 december. En dat op de dag dat er iets geheel anders op mijn kalender stond. De aangekondigde ijzel dwong me thuis te blijven. En die tegenvaller bracht me dus een paar uurtjes voetbalgenot. De penalties beslisten uiteindelijk.

Winnen, verliezen, het tij kan zo maar keren. Een paar maanden geleden won een politieke partij in de gemeente Hellendoorn met forse cijfers de verkiezingen: een absolute meerderheid. In minder dan geen tijd werd een coalitie gevormd met twee andere partijen. Een coalitieakkoord op hoofdlijnen en vier kundige wethouders aan het stuur. Wat wil je nog meer zou je zeggen. Eind goed al goed. Maar een half jaar later klapt de boel. Twee raadsleden stappen uit de fractie en daarmee verliest de partij haar absolute meerderheid.

In Hellendoorn is het het gesprek van de dag: kiezersbedrog, politiek is vies, je zag het aankomen, waarom zou je nog stemmen, haantjes, verraad.

De opstappers hoeven niet op sympathie te rekenen. Ze zijn weggelopen en dat doe je niet. De opstappers verwijten op hun beurt hun mederaadsleden weg te zijn gelopen. Van hun verantwoordelijkheid als bestuurder namelijk. De verantwoordelijkheid om besluiten te nemen en keuzes te maken.

De mevrouw die verantwoordelijk was voor de formatie reageerde heel nuchter: ja het was te voorzien dat een partij die lang in de oppositie heeft gezeten moet wennen als het ineens op de bestuurszetel komt te zitten. En dan ook nog met een fikse meerderheid. Het is overal te zien waar kleine partijen ineens heel groot geworden zijn. In de ontstane situatie kunnen alle partijen er wat van leren.

Het is maar hoe je er naar kijkt. In het boek van Bregman ‘De meeste mensen deugen’, geeft Bregman ons een ander perspectief om naar de geschiedenis en de werkelijkheid te kijken. Als je de donkere bril opzet zie je alles wat niet deugt, als je een andere bril opzet kun je mooie dingen zien, kansen en mogelijkheden.

Onze gemeente moet bestuurd worden dat kan niet als je niet doorpakt, geen besluiten wilt nemen. Je moet schieten, in de linker of de rechter hoek, of door het midden. Maar je moet wel schieten. En soms schiet je mis. En je maakt niet iedereen blij.

Als het er op aan komt zijn er alleen maar verliezers: De politiek in het algemeen, de mensen die op de partij gestemd hebben, de betrokken politici. Dat je als team er niet bent uitgekomen met elkaar is een pijnlijk verlies. Niet fraai voor het aanzien van de politiek. Gelukkig kun je opnieuw beginnen. Iedere dag. Dat lees ik op het kerstkaartje dat voor mij ligt.