Toen ik zondag 1 januari 2023 voor het eerst een stem hoorde was het een vriendelijke. Op de weg door het bos wenste een jogger mij een gelukkig nieuwjaar. Hij beaamde dat het een mooie morgen was. ‘En zo stil!’

Toen ik maandagmorgen 2 januari op diezelfde weg terug liep naar huis, werd ik ingehaald door een man op de fiets. Ook hij wenste mij een goed nieuwjaar. ‘De beste wensen zuster.’ Hij noemt mij zuster omdat hij een geloofsgenoot van mij is. Ik zie hem vaak in de kerk, dan zit hij altijd ergens achterin. Maar nog vaker zie ik hem op de fiets. Altijd enigszins gebogen, een pet op het hoofd en een sigaartje tussen de vingers. Hij fietste een stukje met mij op, vroeg hoe het me ging en vertelde dat hij een paar weken geleden naar de dokter was geweest. Toen hij binnenkwam wist zij gelijk wat er met hem aan de hand was. Ze had hem ergens zien fietsen en toen had ze het aan hem gezien. Zijn bloed werd onderzocht en haar diagnose klopte. ‘Aan je bloed kunnen ze alles zien, zelfs dat je ondeugend bent’, grapte hij. Hij kreeg prednison en na 2 uur voelde hij zich al stukken beter. ‘Je snapt niet hoe het kan.’ Maar. Hij ging weer verder. ‘Een goede dag.’

Ik wens jou voor het nieuwe jaar vriendelijke woorden en gebaren. Vooral in de vroege morgen. Een dokter die jou kent en ziet wat er met je aan de hand is. Een buurvrouw die naar je zwaait. Een vogel in de lucht. Een vrolijk meisje aan je deur. Ontroerende muziek. Een goeie tekst. Een fraai vergezicht. Een warme blik. Een arm om je heen. Lieve kaartjes. Positieve berichtjes op Twitter en Facebook. Mooie foto’s in je Whatsapp met aardige woorden. Dat wens ik jou. Dat je een beetje gelukkig kunt zijn, met jezelf, je omgeving en de mensen om je heen.