Het lukt niet. Hij draait het potje met inkt dicht. Veegt de pen schoon. Legt de papieren op elkaar. Staat op en loopt naar het halletje. Geen jas nodig. Schoenen aan. Naar buiten. Waar de zon schijnt. Waar vogels fluiten, de bermen vol staan met bloemen: gele, witte en blauwe. Het is een mooie morgen. De natuur juicht.

Hij heeft geprobeerd woorden te geven aan wat er de afgelopen maanden gebeurd is. Wat hij heeft zien gebeuren. En wat er binnen in hem is omgegaan. Maar hij kreeg het niet op papier. Hoe meer er om hem heen gesproken en gepraat werd, hoe minder woorden hij kon vinden. Een vreemd gevoel in zijn lijf. Verwarrend. Was het jaloezie? Angst? Hij had zich buitengesloten gevoeld ook al deden ze alledrie hun best om dat juist niet te doen. Woorden van dankbaarheid waren er genoeg geweest, ‘wat hij allemaal niet gedaan’ had en hoe het ,zonder hem’ allemaal niet had gekund. Maar het kringetje dat de drie vrouwen hadden gevormd was gesloten als het er op aan kwam. Dan was het even stil en ging het fluisteren pas door als hij weg liep. Het lachen en huilen, het zuchten, het zwijgen, de blikken, de gebaren.

Hij staat stil bij het water. Kijkt naar het stromende water. Leunt op de rand van het hekje. De wolken worden weerspiegeld in het water. Met de stralende zon is het makkelijker de wolken in het water te bekijken, naar beneden te kijken in plaats van omhoog. Naar de wonderlijke vormen, naar de diepte en de verre wijdten tussen de wolken. Het maakt hem weemoedig en te gelijker tijd gelukkig en tevreden. Een verlangen te verdwijnen in deze rust, deze schoonheid. Mee te drijven. Op te gaan in dit moment.

* Dit is de laatste aflevering van Vervolgverhaal. Aflevering 11. Voor de vorige afleveringen naar beneden scrollen en op de groene pijl klikken.