Doe wel en zie niet om. Zo heb ik dat geleerd. Laat je linker hand niet weten wat je rechter hand doet. Is het daarom dat ik altijd een ongemakkelijk gevoel krijg bij acties voor goede doelen zoals vorige week voor de Filippijnen waar beroemdheden oproepen om te geven? Heb gelezen dat de hoogte van je bijdrage bepaalde of je bij de tv-actie een celebrety aan de telefoon kreeg ja dan nee.

Zogenaamd terloops vertellen wat je allemaal voor goeds doet: Ik praat er eigenlijke liever niet over maar…

Dure reisjes naar een arm werelddeel. Plaatsvervangende schaamte als je zo’n gepolijste BN-er naast een zielig verfomfaaid mensje in haar nederige omgeving ziet staan. Een hoog “kijk mij eens” gehalte. Niet het probleem is onderwerp maar de bekende Nederlander. Of de minder bekende Nederlander. Want bij alle ” goed doen voor een ander” vraag je je wel eens af om wie het nou eigenlijk gaat. Geef, doe wat en maak er niet zo veel woorden aan vuil denk ik dan.

En toch ..

Als ik terugdenk aan de actie Serious Request in Enschede vorig jaar. Wat dat teweeg bracht ook hier in de gemeente Hellendoorn. Ik zie een meerwaarde, een effect, waarom het wel goed is je geefgedrag aan de grote klok te hangen. Het saamhorigheidsgevoel dat ontstond was ongekend en hartverwarmend. Zie nog al die enthousiaste koppies van kinderen met hun ouders, Die niet- te- geloven creativiteit, activiteit, vreugde. Het slotfeest op de Markt in Enschede. Nee samen voor iets goeds gaan da’s nie verkeerd. Het doel wel in het oog houden en niet overdrijven. “Deze actie kan alleen maar in Twente” werd er chauvinistisch geroepen, ‘k Weet zeker van niet. Wedden dat die stugge Friezen het record gaan breken?

In een land, in een tijd waar materialisme en individualisme hoogtij vieren is Serious Request een stralende ster aan de hemel in de donkere decembermaand. Samen iets bedenken en uitvoeren, beleven en vieren en dat rondom een actie voor een goed doel. Niks mis mee. Doen. Het nieuwe Weldoen.