Hier niet zo ver vandaan is de Canadese begraafplaats. Zo eens in de zoveel tijd loop ik er over heen. Het is een mooie stille plek midden in het bos, prachtig aangelegd en onderhouden. Ik bekijk de stenen en lees de namen en jaartallen. En altijd weer zie ik dan de moeders voor me. In een land aan de andere kant van de oceaan ligt ergens jouw kind. Als je geluk hebt kun je misschien zijn graf bezoeken.

Welgemoed gingen de mannen op weg om Europa te bevrijden. Strijden voor de goede zaak en natuurlijk ook niet geheel vrij van zucht naar avontuur. Zonen van, vaders van, broers van. Gesneuveld in een onbekend land ver van huis.

Omdat soldaten hun leven gaven is ons het leven gegeven. In een vrij land met een democratie. En daarom mogen wij eens in de zoveel tijd naar de stembus. Het kan dus niet bestaan dat je van dat recht geen gebruik maakt. En natuurlijk: de politiek bakt er soms helemaal niks van en ja, hoe vrij zijn we eigenlijk in het materialistische en individualistische Europa? Maar geen gebruik maken van je stemrecht is een klap in het gezicht van alle moeders, vaders en kinderen van soldaten die het leven lieten voor onze vrijheid.

Opdat wij niet vergeten. Naar de stembus woensdag!