Dit weekend circuleerde op internet een filmpje van een non die meedeed met de Voice van Italië. Het optreden van de 25 jarige Christina Scuccia en de meer dan enthousiaste support van haar collega zusters ging de hele wereld over.

In mijn jonge jaren woonde ik met mijn familie tegenover een klooster. Vanuit de slaapkamer kon je de prachtig aangelegde kloostertuin inkijken. De zusters van het Heilige Hart. Als klein meisje keek ik naar hen met hun wapperende rokken. Ik heb veel gelezen over nonnen die de vreselijkste dingen mee maakten. En ook ken ik vrouwen die met afschuw terugdenken aan hun schooltijd met die onuitstaanbare nonnen. Maar ik herinner me alleen maar lachende nonnen. Ze volleybalden en schaterden en kwetterden in de zomerzon. Ze sprongen in de lucht en mepten soepel en doelgericht de bal over het net. In het voorjaar klopten ze kleden en ook bij dat schoonmaakwerk niets dan lachen en klateren.

Op een bijeenkomst waarin mensen vertelden over de invloed van het geloof op hun leven vertelde een voormalige non over haar verblijf in een klooster ergens in het Brabantse. U snapt het al: de zusters van Het Heilige Hart.

Naast dat gelach en geklater was er vooral onderdrukt verdriet, frustratie achter de hoge witte muren van het klooster. Een ontroerend verhaal van een vrouw die in de 60er jaren op enkele tientallen meters afstand van mijn ouderlijk huis haar treurige leven leefde. De pijn was groot en wat was ze moedig toen ze uiteindelijk de keus maakte om uit te treden. Dat lachen en klateren, ach dat was de uitlaatklep.

Zingende lachende nonnen. Het doet iets. Is het het contrast: de platte schoenen, de lange rokken en die op het oog oprechte blijdschap? Meer dan 13 miljoen views voor Halleluja. Een fascinerend verschijnsel.