Het is tijd om iets te vertellen over mijn naam, mijn achtergrond.. U kent mijn ooms: de lawaaierige
branieschopper en de goedmoedige krachtpatser. U kent ook mijn lieve oude tante met wie het al enige tijd niet zo goed gaat. Mijn ouders kent u echter niet. Welnu, mijn vader was een zeeman. Mijn moeder een zeemansvrouw. Zoals veel zeemansvrouwen, verlangend naar mijn vader als hij weg was, en als hij er was, verlangend dat hij weer weg zou gaan. Een hardwerkende huisvrouw was ze. Geen kwaad woord over haar. Mijn vader daarentegen was geen gemakkelijke man, en dat is vriendelijk uitgedrukt, een driftige, onberekenbare man. Ja, ik zeg het maar zoals het was.

Maar van mij geen zielig verhaal. Die pa van mij had ook heel veel mooie en leuke kanten. En vooral die zijn me bij gebleven. Zo had hij de gewoonte om iedereen bij ons thuis een door hem bedachte naam te geven. Hij verbasterde je naam of legde eigen accenten. Mijn broertje heeft een hele rij namen gehad, een ervan kent u: Suske

Ik had twee prachtige namen, vernoemd naar 2 krachtige vrouwen. Van mijn pa kreeg ik de naam die u kent. Die naam hoorde je alleen in het gezin, op goede momenten, gebezigd door mijn vader.

” Kom W.. we gaan.” Zondag naar de kerk, de mooie vader, pak, kraakhelder wit overhemd, glanzend gepoetste schoenen, zwierige tred. Een klein meisje meehuppelend. Handje in een bruin gevlekte hand. Mijn vader en ik.

Hij leeft allang niet meer mijn vader de zeeman en die naam is daarmee ook verdwenen. Heel af en toe gebruikt mijn broertje m nog wel es. Dat voelt mooi en goe. Ja, hij was niet gemakkelijk maar wat mocht ik m graag die pa van mij. Hij was en is me lief, zeer lief.

Maar… de allerliefste is mijn popje. .Zij hoort bij mij, is altijd bij mij. Voor haar ga ik door het vuur. Kom niet aan mijn Schanulleke.