Er zit een vlekje op de jurk van mijn tante. Dat is niets bijzonders. Er zit altijd ergens een vlekje bij mijn tante: op haar jurk, op haar bloes, op haar jas. En dat was vroeger al zo en niet pas nu de jaren gaan tellen en wegen. De vlekjes zijn hooguit wat veelvuldiger, groter en opzichtiger geworden.
In het begin zei ik er wel ‘ns wat van, maar daar ben ik mee opgehouden. Ik bracht haar in verlegenheid en daarmee ook mijzelf. Even een doekje aanbieden, en heel voorzichtig erop wijzen. Voorstellen samen een nieuwe jurk te gaan kopen en die jurk met vlekjes in de vuilnisbak. Waarom het er in wrijven dat tante gewoon een beetje slordig is. Anders wordt ze echt niet meer. En wie ben ik dat ik dat zou willen? Verder is ze ok, een schat van een mens.

Wat te doen met de vlekken op het pak van oom Poetin?
Voorzichtig erop wijzen? Een doekje aanbieden? Samen naar iets nieuws op zoek gaan?
Nonkel Vladimir is lang niet ok en zeker niet zo lief als mijn tante. Wel minstens zo eigenwijs en vele malen hardvochtiger. Hij kan wel wat steviger worden aangepakt.

Maar geloof mij: hem schofferen, op de tenen gaan staan daar bereik je niks mee. Laat Willem Alexander maar gaan naar Sotsji en laat Maxima meegaan. Laat ‘t aan haar om heel subtiel te wijzen op die vlek, laat haar een doekje aanbieden of een nieuw pak. Dat dat werkt weten we inmiddels. Vraag het de Greenpeace- activisten maar.