Zaterdag werd Femke Cools, basisschoolleraar aan een Montessorischool in Nijmegen, gekozen tot leraar van het jaar. Op diezelfde dag uitten collega’s in dagblad Trouw hun ongenoegen over de werkdruk in het onderwijs. En op diezelfde zaterdag vertelde een geboren schooljuffrouw op een reünie van een schoolklas dat zij enige jaren geleden het onderwijs had verlaten. Niet omdat de passie er niet meer was, maar gewoon omdat ze het helemaal gehad had met al die dingen die niets met onderwijs te maken hebben.

Femke Cools zei dat leraren niet zo moeten klagen. Daar heeft ze gelijk in. In de lerarenkamer wordt heel wat afgeklaagd en gezeurd. Met die leraren hoef je geen medelijden te hebben. Laat ze een ander vak kiezen of ophouden te klagen denk je dan. Zorgen moet je je maken om de stille krachten die stug door gaan en dan op een dag ineens zeggen: ik kan niet meer, het is op.
Burnout.

Op de reünie vertelden ook verschillende van de inmiddels ruim veertigjarige klasgenoten dat zij een burnout hadden gehad. En wat dat met hen gedaan had. Hoe het leven hen niet gespaard had. En hoe ze na die periode in hun leven waren veranderd.

Jezelf in de spiegel kijken, onder ogen zien wie je eigenlijk bent, wie je was, het kind in je. En dan kom je vanzelf bij je schooltijd, toen je langzaam maar zeker leerde hoe het leven in elkaar stak. Niet gek dat je dan het gevoel hebt dat je thuiskomt, op de reünie van je oude schoolklas. Een hereniging, letterlijk en figuurlijk. Weer even helemaal kind, leerling, misschien toen al met de hebbelijkheden en onhebbelijkheden waar je in je latere leven tegen aan liep of profijt van had. Jouw specifieke rol in de klas, al of niet bij je passend.

En ook die juf bij wie je zo jezelf kon en mocht zijn, bij wie het zo fijn was in de klas. Die juf die het moedige besluit nam uit het onderwijs te stappen. Die juf die nooit leraar van het jaar is geworden. Niet in de krant niet op tv. Wat die voor hen betekend had.