Vorige week nam mijn jongste zus afscheid van haar werk. In allerlei bewoordingen werd het haar toegewenst, bevolen bijna. Gaan genieten he! Van man, kinderen, kleinkinderen. Genieten van de vrijheid. Alsof ze jaren van gevangenschap achter de rug had. Terwijl mijn zus iedere dag hartstochtelijk genoot van haar werk op de basisschool. Op verjaardagen vertelde ze ons in geuren en kleuren wat ze beleefde met haar schatjes. Ok soms was ze er helemaal klaar mee. Administratie, toetsen, inspectie, hou er over op!

Genieten begint niet op de dag van je pensioen. Sterker: reken maar dat het wennen wordt voor zusje. Niet meer de structuur, de dynamiek van het werk. Het gemis van de contacten met kinderen, collega’s, ouders. Geen deel meer van een gemeenschap. Het ontbreken van het gevoel zinvol en nuttig bezig te zijn.

Vandaag heb ik mijn zus een briefje geschreven

Liefzusjevame,
Drijf nog maar lekker op dat geweldige afscheidsfeest. Alles wat ze over je gezegd hebben is waar! Kauw en herkauw de mooie herinneringen. En als je de leegte voelt en pijn om wat voorbij is, kijk het maar in de ogen. De bladzijde van je leven wordt wel weer gevuld. Een nieuwe bladzijde. En genieten? Ach dat hoef ik jou niet te vertellen. Dat kun jij als geen ander.