In stilte wachten we, de ogen gericht op het midden van de tafel, waar de kroketten staan en de salade Nicoise. De grote handen worden uit elkaar gevouwen: “Smakelijk eten”. Wij antwoorden smakelijk eten terug en storten ons op de kroketten en de salade. Het zijn goeie kroketten en ook de salade wordt geprezen.

Zevenenveertig jaar geleden stuurden onze ouders ons naar een Christelijke kweekschool. Op kamers of iedere dag een lange reis langs de Openbare, langs de Katholieke, naar de Christelijke kweekschool. En nu? Twee handen gaan omhoog als er gevraagd wordt wie er nog gelooft. De andere vijf ” hebben er niets meer mee”. “Ik noem mijzelf een atheïst”, zegt de jongen uit het streng Christelijke dorpje op de Zuid-Hollandse eilanden.

Wij kregen indertijd les van dominee Ton. Dat was schrikken. De bijbel geen geschiedenisboek. God: het geheel andere. De jongen met de grote handen was nog verontwaardigd: “Zo’n man had toch geen les mogen geven op een Christelijke school”.

We drinken nog wat, praten over van alles. Een schip, een huisje in Zwitserland, Van Gogh en Slauerhoff.  We lachen. We lachen veel. Net als toen. Dan is daar het afscheid. We omhelzen elkaar en zeggen lieve dingen. Vijf grote kerels,  twee vrolijke vrouwen. Mooie mensen. Ja ook dat zei Ton. “Geloven? Wat dat is? Een mooi mens zijn!”