Hier op de hei staat een krent. Helemaal alleen. Je ziet hem al van verre. Hij is prachtig. Iedere dag van het jaar. Ik weet zeker dat hij nauwelijks op zou vallen als je hem zag staan midden in het bos tussen andere bomen. In het eenzame lege landschap komt hij pas goed tot zijn recht. Kun je zien hoe mooi zij is. Die boom van mij.

Ik hou van solitair, leeg, alleen, eenzaam. Een eenzame stoempende wielrenner tegen de wind. Prachtig. Bewonder mensen die alleen, apart, anders durven zijn. Eenzame strijders. Ze ontroeren me.

Deze week is de week Samentegeneenzaamheid. Goed, aandacht voor eenzaamheid, een gezamenlijk probleem. Maar het woordje tegen schuurt. Eenzaamheid moet je niet bestrijden, maar betreden, las ik laatst. Een uitspraak van Ikonpresentator Marleen Stelling. Eenzaamheid moet uit de taboesfeer. Eenzaam is niet zielig, niet iets om je voor te schamen.

Alleen komen wij ter wereld, alleen sterven wij. Ten diepste zijn wij allen eenzaam. Laten we dat in de ogen zien. De dichter Rilke schrijft in zijn Brieven aan een jonge dichter: Heb uw eenzaamheid lief, draag het leed dat zij u aandoet met welluidende weeklacht. 

Ja. Maar. Dat wil niet zeggen dat je als mens in je eentje moet verpieteren. We zijn sociale wezens. Geen bomen. Omgeef je met mensen, geef, ontvang, doe, zoek, ga, erop uit zolang je kunt.Echter vanuit het besef van je eenzaamheid, niet door die te ontkennen. Of, en alweer Rilke: Uw eenzaamheid zal in vreemde omstandigheden uw houvast en een thuishaven voor u zijn, en vanuit die eenzaamheid zult u al uw wegen vinden. Al mijn goede wensen zijn bereid u te vergezellen, en mijn vertrouwen is met u.