Op een druilerige doordeweekse avond staan ze klaar. De pupillen van FC Twente. Op het signaal van de coach dartelen ze het veld in. Trots en zelfbewust bewegen ze over het veld, geconcenteerd, bevlogen. Geselecteerd, uitverkoren om te mogen spelen bij de grootste club uit de regio. Een eer.

Nog maar vijf jaar geleden. FC Twente. Ze hadden het toch maar geflikt. Douglas, Wout Brama, Nkufo, Luuk de Jong, Bryan Ruiz, Sander Boschker en diehard Theo Janssen. Een feest om nooit te vergeten. Kampioen! 

Wat is er toch misgegaan allemaal daarna. Iedere dag denk je, nou veel erger kan het niet worden. Jawel nog iedere dag wordt het erger. Dit weekend Twente in eigen huis verslagen door Willem II, de ploeg die nog geen uitwedstrijd wist te winnen. FC Twente: een organisatie die er op alle terreinen een zootje van heeft gemaakt. Wanbeleid in het kwadraat. Een vrije val waar geen eind aan lijkt te komen.

Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Over het paard getild, naast je schoenen. We kennen al die uitdrukkingen wel. Als niets komt tot iets. Maar heeft dan niemand? We stonden er bij en hebben er naar gekeken. De vrije val van Twente.

En daar staan ze die mooie jonge enthousiaste pure jonge voetballertjes. Zij zijn het licht in de inktzwarte duisternis die FC Twente heet.