.Ze hebben allemaal lang haar in een staartje. De meisjes van het hockeyteam dat gesponsord wordt door de ABNAMRO. De tegenstanders worden ook gesponsord door een bank, de RABO. Ook zij hebben allemaal een staartje. Alleen de keeper niet. Die heeft dik kort pikzwart haar. Het zou ook een jongen kunnen zijn. Ver achter de groep komt ze het veld op. Ze pakt haar helm van de bank en loopt langzaam naar de goal. Ze draagt een wijde broek en een bodyprotector. Scheenbeschermers en elleboogbeschermers. Aan haar voeten enorme schoenen, aan haar handen reuzehandschoenen. Zo beweegt zij zich ook in al die beschermende attributen. Als een grote logge reus.

De teams zijn aardig tegen elkaar opgewassen. De bal vliegt van links naar rechts. De scheidsrechters hebben het makkelijk. Ze hoeven nauwelijks te fluiten en als er gefloten wordt is er geen protest. Ook de ouders aan de kant zijn beschaafd. Hup meiden, okee, dat is het wel zo’n beetje. Maar er is er één die het verschil maakt: de keeper. Het meisje met het pikzwarte haar. Hoe de tegenstanders ook beuken, strafcorners, ze houdt ze allemaal. In trage, maar o zo doeltreffende bewegingen pareert ze iedere bal. Lopend, springend, de armen en benen als wieken door de lucht. Als de bal aan de andere kant van het veld is, staat ze als een soldaat op haar post, zodra de bal haar richting opkomt komt er spanning in het Michelinpak. Slechts één keer moet ze in het net vissen. Onbewogen raapt ze de bal op. Zoals ze ook onbewogen lijkt als er aan de andere kant de bal het net in gaat.

Na de wedstrijd zijn er bloemen, kussen en liederen. De keeper wordt geloofd en geprezen. Het lijkt aan haar voorbij te gaan. Ze houdt haar helm op tot ze van het veld loopt. Een klein meisje komt op haar afgerend. Ze zakt door haar knieën. De armen gaan wijd open. Ze lacht.