Bij het beeld van Michelangelo in de Sint Pieter in Rome, de Piëta. 

 

In zijn nachtkastje werd een stapel correspondentiekaarten gevonden. Keurig gerangschikt op datum. Hetzelfde handschrift. Dezelfde aanhef.: “Lieve …”. Dezelfde laatste zin: “Laat nog eens wat van je horen”.

Nooit had hij iets teruggeschreven, nooit was er een teken geweest dat hij de kaartjes gelezen had. Een dichte deur, een niet opgenomen telefoon. Onbereikbaar. Nooit meer iets van zich laten horen. Weggegaan. Ver weg

Haar kind. Haar zoon. De zoon met de zachte ogen, het dikke krullende haar. Haar oogappel.
Een lief kind. Een vrolijk kind. Wat was er gebeurd? Waarom?

De moeder aanschouwde de gestorvene. Nam hem in haar armen. Haar zoon. Haar kind.
Stabat Mater Dolorosa. Vrouw van Smarte.  “en het was haar in haar lijden of een zwaard haar kwam doorsnijden dat dwars door het hart heen ging. Hoe verdrietig en verloren de uitverkoren moeder die hem het leven gaf”.*

 

* Cantus Lacrimosa uit het Stabat Mater in de vertaling van Willem Wilmink 

 

stille week 2016 

Ter herinnering aan Marie-Louise Saathof Tromer