Hun stemmen klateren in de vroege avond. Het kon nog net. Buiten spelen in het speeltuintje. De kinderen imiteren de grote mensenwereld. Een winkel, taarten, een kassa, mevrouwen. “Goedendag mevrouw”, zeggen ze tegen de mevrouw die van het bankje is opgestaan en richting het speelhuisje loopt. Ze krijgt een ijsje met 2 bolletjes, vanille en frambozen, met slagroom en het kost 32 euro. 

Het speeltuintje waar 40 jaar geleden hun vaders speelden ziet er verwaarloosd uit. Mossig gras, een vervallen speelhuisje en een bielzen bankje. Dat is alles. Geen wipwap, geen zandbak, geen klimrek. Maar dat lijkt de meisjes niet te hinderen. Zij hebben hun fantasie. Dat is genoeg. Soms stokt het en wordt er gekibbeld.” Nee dat is niet eerlijk!”, maar dat kabbelt vanzelf weer weg.

” We gaan!”, zegt de vrouw op het bankje. Ze staat op en na enig tegenstribbelen gaan ze. Mee. Mee naar huis. Ze huppelen. “Het is een gelukkige dag oma”, zegt het oudste meisje tegen de vrouw. 

“De entourage van Poetin verbergt miljarden in belastingparadijzen . Een netwerk van brievenbusfirma’s is blootgelegd. Ook staatshoofden en bekende sporters zijn verbonden aan offshorebedrijven.” Op de voorpagina van mijn ochtendkrant. Panama Papers. Je zou het allemaal niet willen weten. Hoe egoïstisch, hoe fout, hoe rot de grotemensenwereld is.  Dat verzin je niet op het mossige gras in een verwaarloosd speeltuintje. Gelukkig maar.