Als ik de straat uitloop kom ik in een prachtig stukje Nederland. De Sallandse Heuvelrug. Ik begin de dag daar iedere morgen met een wandeling van een uur. Iedere dag hetzelfde rondje. Mijn morgenritueel in de natuur. Een kostbaar geschenk. 

Het is niet de eerste keer dat ik mijn ergernis uit over de organisatie die dat mooie gebied beheert. De plaag van irritante bruine en groene bordjes met geboden en verboden, prikkeldraad, auto’s van de organisatie  op plekken waar een ander niet mag komen. Ik heb eens uitgezocht wie die organisatie eigenlijk bestuurt, aan wie zij verantwoording af moet leggen. Hoe de inspraak in die organisatie geregeld is. Dat is heel ondoorzichtig. De verantwoording ligt bij een minister in Den Haag. De organisatie heeft vrij spel. Een staat in de staat. Als plaatselijke bevolking heb je niets in te brengen. Ook de plaatselijke politiek niet. 

Neem het besluit om opnieuw korhoenders op de Sallandse Heuvelrug te plaatsen. Een belachelijke missie, tot mislukken gedoemd, zoals alle keren eerder. Een missie die opnieuw heel veel geld gaat kosten. Ons belastinggeld. Staatsbosbeheer heeft besloten. Doet het gewoon. Terwijl er niemand op zit te wachten. 
Meepraten, inspraak, participatie, cocreatie, draagvlak? Ja, maar dan moet je niet bij Staatsbosbeheer zijn. Niet open, niet transparant, niet democratisch.