De laatste aflevering van Zomergasten was de meest bekeken uitzending. Bijna een miljoen. Niet de meest indrukwekkende. Niet één keer werd ik geraakt, verrast door de fragmenten die onze premier Mark Rutte koos. Hij gaf weinig prijs van zichzelf en had de leiding in het gesprek. Je herkende de vrolijke, niet chagrijnig te krijgen politicus die everything under control heeft. Op alle vragen een antwoord. Af en toe de oogjes even dichtknijpend, achteroverleunend als de vraag te dichtbij komt. 

De meeste dingen worden gezegd in datgene wat niet wordt gezegd. In het gezin Rutte werd niet gepraat over de oorlogstijd, een homofiele broer, de vrijgezellenstatus van Mark. ” Niemand had er moeite mee, maar er werd niet over gesproken.” Opmerkelijk. Zelfs niet onderling?, vroeg ik mij af. Het Haagse jongetje, het  geliefde nakomertje in een keurig gezin. Zonder zorgen. Geen trauma’s. Hoe kan dat? In de andere uitzendingen van Zomergasten werd met name door de vrouwen gesproken over hun jeugd, hoe dat hun leven bepaald had. Met Mark kwamen we daar niet. 

Dat had gekund bij het fragment met zwemmer Phelps dat eindigt met de tekst:”It’s what you do in the dark, that puts you in the light.”  

Erbrink is geen Ischa Meijer of Theo Maassen. Die hadden doorgevraagd. “Wat gebeurt er daar in het donker, achter je glanzende pantser Mark?  En hoe is het Mark, in het licht?” 

Of is daar gewoon niets. Is er alleen maar een zondagskind dat heel gelukkig is in het werk dat hij doet. Trouw en zorgzaam voor zijn familie en vrienden. Zijn werk als enige passie. En moeten we met ons allen blij zijn dat het lot van ons land in de handen ligt van een serieuze, energieke, kundige, behendige, onbezorgde, aardige vent? Monnik Mark?