Pinksteren, wie weet nog wat we dan vieren eigenlijk? Wie kent het verhaal van de menigte bijeen in Jeruzalem?

Opeeens kwam er uit de hemel een vreemd geluid. Het klonk alsof het hard begon te waaien. Ook zagen de gelovigen iets dat op vuur leek. Dat vuur verdeelde zich in vlammen en op iedereen kwam een vlam neer. Zo kwam de Heilige Geest in alle gelovigen. Daardoor begonnen ze te spreken in vreemde talen.*

Gisteravond, op de eerste Pinksterdag viel ik in de registratie van  #OneloveManchester. Ik zag artiesten waarvan ik de naam en het bestaan nauwelijks kende. Ariane Grande, Kate Perry, Justin Bieber. Muziek voor meisjes, kinderen. Toch bleef ik kijken en ik werd meegenomen, geraakt. De hartstocht waar mee gezongen werd door het publiek. Massaal. Woord voor woord. De avondhemel als decor. De boodschap die de artiesten predikten. Dat de liefde het wint. Altijd. Justin Bieber die over God sprak. Net als in een kerkdienst riep hij het publiek op de handen te heffen. Als je de haat wilt loslaten. Als je vrede wilt. Als je gelooft in de Liefde.

Je zou cynisch kunnen reageren. Massahysterie. Je mee laten slepen in het sentiment, het moment. Al die mensen gaan morgen weer over tot de orde van de dag. Gaan weer ruzie maken, liegen, bedriegen, moorden zelfs. Dat de massa levensgevaarlijk is. Dictators roepen mensen ook op de handen op te steken. In de groep, in de massa verlies je jezelf, raak je jezelf kwijt, laat je je meenemen. Beloof je dingen die je niet waar kunt maken, doe je dingen waarvoor je je later schaamt. Heel vaak. Maar. Gisteravond zag ik vooral de kracht, de schoonheid van een gezamenlijke beleving. Dat ieder mens, ja jonge mensen in dit geval, kinderen, diep van binnen het goede willen, het mooie. Dat uitzingen met alle vuur in je. Samen. In koor. Vrede willen wij. Naar liefde verlangen wij. 

*Pinksterverhaal uit de Bijbel in Gewone Taal